Rzeczpospolita Alternatywna

Rewolucja, jak Saturn, pożera własne dzieci. Danton

Stany Zjednoczone świata (a nie Europy) są tą formą państwową zjednoczenia i wolności narodów, którą wiążemy z socjalizmem – dopóki całkowite zwycięstwo komunizmu nie doprowadzi do ostatecznego zniknięcia wszelakiego, a więc również demokratycznego, państwa. Lenin

Pontifex Maximus Przesławnego Kościoła Bachusa z Radogrodu – Wielebny Jerzy Bolesławski siedział w ogromnym, obitym skórą fotelu. Gabinet znajdował się na najwyższym piętrze Wierzycy Imperium. Pomieszczenie urządzono w stylu nowobarokowym w jego najbardziej zdegenerowanej, zdaniem niektórych estetów, formie. Z drugiej strony taka koncepcja architektoniczna była oficjalnie propagowana przez najwyższe władze w Cesarstwie. Kapiące złotem girlandy ornamentów oplatały spiralne kolumny z alabastru, które podpierały monumentalne sklepienie, gdzie autor fresku uwiecznił, z porażającą ekspresją, scenę pojedynku Achillesa z Hektorem. Z ukrytych, w intarsjowanych panelach boazerii, głośników pobrzmiewały nuty 6 Koncertu Organowego op. 7 Georga Friedriha Händel`a. Wykonane z żywokrystu festony, zdobiące marmurowe ściany, delikatnie mieniły się wewnętrznym światłem i poruszały się, jakby muskane wiatrem. Właściwie niewiele rzeczy w komnacie nie było naszpikowanych najnowszymi zdobyczami techniki. To właśnie takie „ulepszenia” krytycy przyrównywali do niegdysiejszych plastikowych krasnali ogrodowych, zdobiących ogródki średniozamożnych obywateli.
Bolec odłożył na blat, wykonanego z drewna różanego biurka, egzemplarz niskonakładowej publikacji Uniwersytetu Lwowskiego autorstwa Henryka Dudka. „Czasy Wielkiego Niepokoju – Rozrachunek”. Jak większość ludzi starych lubił kontakt z przestarzałymi papierowymi książkami. Bolesławski udzielił audiencji temu skromnemu jegomościowi około roku temu i to tylko dlatego, że ten powoływał się na znajomości z generałem Byczenką. Ah! Stary Byku. I Tatiana. Nikt, tak jak ona nie robił laski. Ileż to lat minęło? Wiedziony pychą oddał się lekturze książki, która szczerze zaskoczyła go swoim sceptycyzmem i obcą dla literatury głównego nurtu dążnością do demitologizacji. Oczywiście wszystko w granicach określonych przez cenzurę. Z zadowoleniem przywitał wszystkie wątki, które zacnie a słusznie wspominały jego (skromnego ongi funkcjonariusza Policji) zasługi na polu budowania nowego, słusznego porządku. Człowiek chciałby coś po sobie pozostawić, jakkolwiek byłoby to irracjonalne.

„Wstęp.
Żyjemy dzisiaj w spokojnym i dostatnim świecie. Dzięki pracy i walce naszych przodków posadowiliśmy fundament naszego dobrobytu na obszarze Świata. Dzisiejszy Rzym obejmuje wszystkie swoje historyczne prowincje, co w zasadzie pokrywa się z geograficznym pojęciem Europa. Zdaniem jednych nasza Domena jest urzeczywistnieniem mitologicznego raju na Ziemi. Kraju bez chorób, wojen i głodu. Kraju sprawiedliwości i właściwie rozumianej równości społecznej. Nieliczni krytycy ustalonego porządku (oby, dla swego i innych dobra, zrozumieli jak bardzo się mylą) twierdzą, że żyjemy w więzieniu – złotej klatce. Twierdzą oni, że obwarowania, które oddzielają nas od dzikich i jałowych Pustkowi reszty świata, zostały stworzone aby nas ograniczać. Oczywiście nie jest to prawda. Przecież władze nie zabraniają przekraczać Muru ani od strony Azji ani Afryki. Ponoć niektórzy osiedlili się tam i jakoś udaje im się przeżyć. Są też i tacy, którzy twierdzą, że nasz świat skazany jest na stagnację i upadek bo nie wisi nad nami widmo wojny. Po części mają oni rację. Wojna, jako forma rywalizacji, napędza postęp. Niszczy się stare rzeczy i buduje nowe. Zważyć jednak należy na ryzyko, że jak się z konfliktem „przedobrzy” to zawsze może dojść do tzw. Wielkiego Resetu. Już raz coś takiego miało miejsce podczas upadku cywilizacji Ery Hyborejskiej. Również lata Wielkiego Niepokoju o mało nie doprowadziły do doszczętnego wyniszczenia Ziemi. Pamiętajmy, jak niewiele brakowało aby Rzymu nie uratowano. Wówczas cała planeta byłaby Pustkowiem.

Trudno byłoby policzyć wszystkie publikacje, które traktują o omawianym okresie. Każdy autor na swój sposób tłumaczy genezę tych wydarzeń. Być może każdy z nich ma po części rację. Najwięcej zwolenników ma oczywiście oficjalna państwowa interpretacja wyznawców Boskiego Jana V Męczennika, gdzie to właśnie postać ostatniego króla Rzeczpospolitej uznawana jest za głównego architekta Wielkiego Niepokoju. Nie umniejszając jego potędze, nawet przy założeniu, że bogiem był już za życia, wydarzenia dziejowe stały się wypadkową sił różnej proweniencji.
Zarys scenariusza zna każde dziecko. Wszystko zaczęło się od Rewolucji w Polsce, która stała się pretekstem do interwencji przeprowadzonej przez państwo Habsburgów. To był początek wojny w Europie. Był to sygnał dla wrogich potęg ze wschodu i południa. Chiny, które wtedy terytorialnie zbliżały się do Uralu sprzymierzyły się z Wielkim Kalifatem – szczytową formą rozwojową krajów arabskich. Synowie Mahometa postanowili wydrzeć Rzeczpospolitej i innym krajom europejskim kolonie w Afryce. Zarówno Pekin jak i Bagdad wierzyły w słabość i degenerację świata postrzymskiego. Stany Zjednoczone Obu Ameryk jako głównego rywala upatrywały ludne i agresywne mocarstwo Chińskie, obejmujące prawie całą Azję. Wtedy nadszedł czas, kiedy już nie było nikogo neutralnego. „Albo jesteś z nami albo przeciwko nam.” Ostatnim, być może najważniejszym graczem konfliktu, okazała się Międzynarodowa Federacja Kupiecka. Musiała wybrać, która z potęg zapewni jej najlepsze warunki dla przyszłego rozwoju. Z dzisiejszej perspektywy takie rozumowanie wydaje się naiwne, ale pięćdziesiąt lat temu myślano w kategoriach zysku i straty..."

Wiele lat wcześniej.

Po pierwszym szoku Bolec zaczął dochodzić do kondycji psychicznej. Pomyślał, że nie jest możliwe aby zamknęli go w jednej celi z królem. Podszedł do Byczenki i wypierdolił mu z liścia.
-    Otrząśnij się, kurwa. To sobowtór głupku!
-    Nie sobowtór. To nasz najjaśniejszy pan. On nas uratuję a Ojczyznę wybawi od wszelkiego nieszczęścia.
-    Obawiam się, że pański kolega ma rację. To znaczy ja naprawdę jestem królem. No może właściwie to byłem, do niedawna. Co do ratowania Ojczyzny, to jeszcze zobaczymy.
Bolec wpatrywał się wnikliwie w postać Jana V a Byczenko, pod wpływem ożywczego pierdolnięcia wracał powoli do świata ludzi, którzy mają, mniej więcej, równo pod sufitem.
-    W takim razie roboczo załóżmy, że jesteś władcą Rzeczpospolitej, w stanie internowania, rzecz jasna. Być może, z braku lepszego zajęcia, wyjaśnił byś nam pokrótce o co tutaj chodzi. – Bolec nie zamierzał okazywać „królowi” przesadnego szacunku, na wypadek, gdyby miało się okazać, że jest to przebieraniec.
-     Co się mnie tyczy, to zostałem pojmany w wyniku, powiedzmy zdrady. Domyślam się, że stoi za tym mój drogi kuzyn Cesarz Ferdynad. Jeśli chodzi o was, to prawdę powiedziawszy, mogę się tylko domyślać na co was tu ściągnięto.
-    Uznają nas za oprawców niejakiego Klepki, najjaśniejszy panie. – Byczenko nie miał wątpliwości co do majestatu swego towarzysza niewoli.
-    A tak, Klepka. Ideolog liberałów i rewolucjonistów. Klasyczny przykład, jak współczesne media elektroniczne potrafią wykreować na bohatera kompletną miernotę. Poza tym, nie uważam aby ten Klepka w ogóle zdawał sobie sprawę,  z istnienia tej terrorystycznej organizacji. No cóż, w takim razie zapewne posłużycie do jakiegoś celu propagandowego. Wy także, jako zwykli prostaczkowie, zapewne zostaliście obwieszczeni w Internecie jako jacyś pozytywni lub negatywni (w zależności od opcji) bohaterowie.
W celi mijały godziny, ale nikt do nich nie zaglądał. Rozmawiali jeszcze trochę na tematy dotyczące tego co z nimi zrobią i tego, jak potoczą się najbliższe wydarzenia polityczne. Jan V zdawał się być spokojny i odprężony. Chętnie odpowiadał na pytania. W rzeczywistości czuł ulgę. Wiedział, że wprowadzona przez niego w ruch machina teraz poruszała się będzie własnym pędem i nikt na tym biednym świecie tego już nie zatrzyma.
-    No to, Janku, dlaczego postanowiłeś rozpętać pierwszą i być może ostatnią wojnę światową? – Z nieukrywaną drwiną zapytał Bolec.
-    Nie pamiętam, kiedy ktoś ostatni raz tak do mnie mówił. – Zadumał się król. – Jeśli tak to pana interesuje, panie Bolesławski to spróbuję to panu naświetlić w formie przypowiastki. Na chwilę obecną, z całym szacunkiem, ale pańska wiedza i możliwości intelektualne nie wystarczają aby to pojąć. Jeśli pan przeżyje to zapewne sens tego wyda się czytelny.
-    No to wal Jasiu, zamieniam się w słuch.
-    Dawno temu w małej wiosce, nad brzegiem rzeki mieszkał biedny rybak...
-    No nie! Czy tego uczą w szkołach dla królów. – Bolec parsknął ze śmiechu ale uciszył go Byczenko solidnym ciosem w żebra.
-    Dziękuję sierżancie Byczenko. – Król uśmiechnął się na widok zwijającego się Bolesławskiego. – Jeśli pan pozwoli, to będę kontynuował. A więc nasz rybak mieszkał w skromnej chacie i wiódł proste życie w towarzystwie swej niezbyt urodziwej i prawdziwie wrednej żony. Codziennie rano wyruszał z siecią w stronę rzeki. Wiele godzin spędzał trudząc się przy połowie, a i to zwykle ryb łapał tyle aby mu ledwie starczyło na utrzymanie siebie i swojej wrednej żony. Każdego popołudnia, kiedy rybak wracał do domu, jego żona przygotowywała prosty posiłek, z tego co złowił. Wieczorem mężczyzna naprawiał sieć wysłuchując biadolenia jaki to jest beznadziejny i jak dużo lepiej byłoby jego żonie, gdyby wyszła za kowala. Rybak często marzył o cudzie, który pozwoliłby mu na odmianę losu, bo nie widział możliwości aby zmienić swe życie o własnych siłach. Pewnego dnia rybak złowił złotą rybkę. Puść mnie a spełnię każde twoje życzenie – powiedziała rybka. Rybak zastanawiał się chwilę i tak powiedział. Chciałbym zmienić swoje życie. Ryb coraz mniej, bo w górze nurtu jest spora osada i jej mieszkańcy budują z wikliny zapory aby łapać ryby dla siebie. W naszej wiosce bieda. Żyje się ciężko, a nade wszystko to moja baba jest głupia, wredna i brzydka. Zrób coś rybko, abym był szczęśliwy i w bogactwie dożył swoich dni a potem aby moje dzieci cieszyły się podobnym szczęściem. Rybka przystała na wszystko i została uwolniona. Rybak wrócił do domu. Patrzy, a co to za dziwy, zamiast jego głupiej baby piękna dziewczyna. Nowa żona krząta się po kuchni aż miło popatrzeć i nie biadoli w ogóle tylko chwali męża i rychłą odmianę losu na lepsze zapowiada. Następnego dnia rybak poszedł nad rzekę. Ryb nałapał tyle, że ledwo dał radę sieć wyciągnąć. Jakież jednak było jego przerażenie, kiedy pomiędzy śliskimi ciałami ryb zobaczył ludzką rękę oderwaną od ciała. Wyrzucił z obrzydzeniem kończynę w odmęty rzeki i wrócił do domu. Opowiedział o zdarzeniu swej nowej żonie ale ta powiedziała aby się tym nie przejmował tylko cieszył się z obfitości jedzenia. Rybak nie myślał już więcej o tej sytuacji, tym bardziej, że codziennie połów był bogaty. Po jakimś czasie ludzie w wiosce zaczęli gadać, że nieszczęście spadło na osadę w górze rzeki. Rybak jak to usłyszał to przypomniała mu się ta ręka co ją w sieci znalazł. Poszedł do sąsiedniej wsi a jak był na miejscu to oczom jego ukazały się tylko zgliszcza i ciała ludzi porozrzucane na ziemi. Załamany rybak wrócił do domu i opowiedział smutną nowinę swej nowej babie. Ona zaś mu na to rzecze tak. A co cię tamci ludzie obchodzą. Tamy stawiali na rzece i ryb było mało. Teraz jak oni pozabijani to dla nas lepiej. Rybak posmutniał jeszcze bardziej, bo zaczął rozumieć co się wydarzyło i pyta. A gdzie moja stara żona? Coś z nią zrobiła upiorze? Zabiłam tego kocmołucha i zakopałam w ogrodzie. Myślałeś, że odejdzie po dobroci? Tego wszystkiego dla rybaka było już za dużo. Padł zemdlony i leżał tak dobre pół dnia. Jak się zbudził to strasznie chciało mu się pić. Jego piękna żona wiedziała, że tak się stanie i przygotowała mu napitek zaprawiony magicznym zielem. Rybak jak wypił, to zapomniał o wszystkich złych chwilach a potem żył długo, szczęśliwie i w dostatku, u boku swojej wspaniałej żony.
-    Wspaniale. Jesteś szalony. – Powiedział cicho Bolec
W tej właśnie chwili otwarły się drzwi. Do celi weszło trzech uzbrojonych żołnierzy w mundurach austriackich szaserów. Grzecznie acz stanowczo wyprowadzili Jana V oraz Bolesławskiego i Byczenkę na korytarz. Bolcowi zrobiło się głupio jak zobaczył kolejnego „sobowtóra” tym razem Cesarza Austrii Ferdynanda w towarzystwie kilku wysokich rangą wojskowych.
-    Witaj mój drogi kuzynie. – Ferdynand zwrócił się dworsko do Jana. - Wybacz proszę chamskie zachowanie moich żołnierzy, którzy najwyraźniej źle zrozumieli rozkazy. Przyjmij proszę moją gościnę.
-    Dziękuję waszej wysokości za tak miłe przyjęcie. – Z wymuszonym uśmiechem odpowiedział Jan.
-    Co karze wasza cesarska mość począć z tymi dwoma? – Zapytał dowódca szaserów. Ferdynand spojrzał pytająco na swego kuzyna.
-    To królewska świta. Generał Byczenko jest prefektem moich pretorian.
-    A ten drugi? – Zapytał cesarz.
Bolec poczuł kropelki potu na plecach. Jan V patrzył na niego gniewnym spojrzeniem, co trwało najdłuższą chwilę w życiu Bolesławskiego.
-    To jest mój błazen.

"Rewolucja to nie jest przyjęcie u cioci na imieninach." Deng Xia Ping

Henryk Dudek - „Czasy Wielkiego Niepokoju – Rozrachunek”
(...)
    Ludzie żyją w grupach. Rodzina, klan, gmina, naród. Każda grupa zorganizowana jest na określonych zasadach. Patriarchat, monogamia, politeizm, feudalizm, kapitalizm. Jak to się dzieje, że z upływem czasu układ stosunków się zmienia? Jak w każdej dziedzinie, przyczyn zapewne jest wiele. W tym miejscu chciałby zwrócić uwagę na jeden układ zależności: ludzkość a technika. Technikę rozumiem tu jako generowanie zjawisk i przedmiotów, które nie zaistniałyby w środowisku gdyby nie pojawił się tam człowiek. Człowiekiem nazwałbym zaś tylko taką nieowłosioną małpę, która technikę kreuje, użytkuje lub jest na to potencjalnie gotowa. Powyższe definicje, jak większość definicji, nie oddają w sposób pewny natury tego zjawiska a stanowią jedynie model dla dalszych rozważań. W tym miejscu pozwolę sobie na niewielką dygresję. Stwierdzić należy, że niektóre zwierzęta posługują się również narzędziami i wytwarzają często dosyć skomplikowane struktury, takie jak kopce termitów, czy tamy bobrów. Z drugiej strony nie wszyscy ludzie są zdolni do wytwarzania lub świadomej konsumpcji techniki, na co przykładem będzie choćby nieszczęsny katatonik. Najważniejsze dla mnie jest jednak stwierdzenie, że człowiek i technika są ze sobą ściśle powiązani – zależni od siebie.
    Prześledźmy zatem w największym skrócie, jak szeroko rozumiana technika wpływała na grupy ludzi. Wydaje się nam, że pochodzenie naszego gatunku jest z grubsza wyjaśnione. Jesteśmy produktem ewolucji, która wiodąc od form prostszych, na zasadzie doboru naturalnego, doprowadziła nas do obecnego poziomu. Nie będę się tu odnosił do różnych koncepcji religijnych, gdyż zgodnie z moją wiedzą, żadna z nich nie spełnia wymogów metody naukowej i nie podlega weryfikacji. Pierwszym momentem, kiedy technika pojawiła się na Ziemi był czas narodzin człowieka. Można by powiedzieć, że to technika stworzyła ludzi w czasie kiedy zaczęliśmy się nią posługiwać. Pierwsze przedmioty wykonane z surowców takich jak krzemień, róg, drewno i inne dały impuls do szybszego, niźli by to wynikało z warunków biologicznych, rozwoju. Gatunek potrzebuje tysięcy lub milionów lat aby zweryfikować schemat budowy organizmu. Dzięki tłukowi pięściowemu i włóczni nie potrzebowaliśmy mocniejszych pazurów i dłuższych kończyn. Początkowo ludzie funkcjonowali w społecznościach łowiecko – zbierackich. Najpewniej z potrzeby utrzymania w takiej grupie więzi oraz dla koordynowania prowadzonych działań narodził się język. Posługiwanie się narzędziami oraz językiem (to też specyficzne narzędzie) uczyniło nas bardziej efektywnymi w walce o byt oraz stworzyło możliwości dla rozrostu populacji. Przyrost demograficzny wymógł konieczność wynalezienia intensywniejszej metody zdobywania pokarmu niż polowanie i zbieractwo.
    Rolnictwo zmieniło wszystko. Więcej pokarmu to więcej ludzi na danym terenie. Im więcej ludzi tym większa presja do zwiększania plonów. Organizacja pracy, irygacja wymagają organizowania dużych grup ludzi. Do tego dochodzi konieczność magazynowania zapasów na okres do kolejnych zbiorów. Większa ilość dóbr zgromadzonych w jednym miejscu stwarza pokusę dla sąsiednich grup aby bez konieczności pracy w polu przejąć zbiory. Potrzeba ochrony żywności tworzy obwarowane osady, gdzie zapoczątkowany został proces zróżnicowania społecznego i podziału pracy. Rolnicy, żołnierze, rzemieślnicy, władcy. Religia, która w jakiejś formie, towarzyszyła ludzkości od początku jej istnienia, ze swymi kapłanami i świątyniami odgrywa w życiu grupy rolę tak wielką, że wraz z upływem wieków jej dominacja może już tylko spadać. Uosobieniem tryumfu epoki rolnictwa są wielkie cywilizacje Ery Hyborejskiej, o których możemy wywodzić jedynie na podstawie często skąpego materiału archeologicznego. Jak wiemy, istnieje wiele teorii na temat upadku pierwszej cywilizacji człowieka, najbardziej fantastyczne wersje, z wielkim potopem na czele, stały się pożywką dla literatury fantastycznej. Na chwilę obecną nie można jednoznacznie stwierdzić, co było przyczyną klęski, jednak był to krok wstecz, który zawrócił nas praktycznie do epoki kamienia. Zaczęliśmy drogę od początku i wydaje się, że z niewielkimi wyjątkami powtórzyliśmy poprzedni scenariusz, czego wspaniałym ukoronowaniem była cywilizacja Egiptu.
    Rolnictwu, praktycznie od początku, towarzyszyło rzemiosło. Umiejętność obróbki kamienia, drewna i metalu była istotna z punktu widzenia konieczności wytwarzania narzędzi zdatnych przy uprawie ziemi oraz budowy infrastruktury agrarnej. Do tego należy dodać całą grupę cywilnych zastosowań utylitarnych, gdzie chodzi o to aby człowiek miał miejsce, w którym mógłby w godziwych warunkach bytować. Z drugiej strony rozwój rzemiosła został zaprzęgnięty do nowych zadań, takich jak wojna, religia, zbytek. Kolejne lata charakteryzują się wzrostem znaczenia wytwórczości pozarolniczej. Oczywiście, jak to w historii bywa, nie zawsze i nie wszędzie.
    Kolejnym etapem była rewolucja przemysłowa. Rozwój technologii rzemieślniczej doprowadził do sytuacji, gdzie brakowało już tylko odpowiedniego, wydajnego źródła energii aby cywilizacja nabrała rozpędu jak lokomotywa parowa. Węgiel i ropa stały się nowym pokarmem cywilizacji. W tym czasie rodzi się kapitalizm, którego jednym z fundamentów jest swobodny obrót towarami. Aby mieć co sprzedawać, a co za tym idzie zarabiać pieniądze, należy wytwarzać coraz więcej dóbr. Aby klienci kupowali, nie tylko rzeczy dla nich niezbędne do utrzymania się przy życiu należy kreować, rozbudzać nowe potrzeby. Jednym z mechanizmów rozwoju kapitalizmu była wojna, która poprzez swą energochłonność i destrukcję stwarzała kapitalistom warunki idealne do bogacenia się. Do pozytywów tamtego czasu należy zaliczyć rozbudzenie świadomości mas. Wytwarzanie coraz to bardziej skomplikowanych towarów wymaga wykształconych robotników. Aby ludzie konsumowali dobra muszą za nie płacić, więc muszą lepiej zarabiać. Nauka i edukacja wyrwały ludzkość z religijnego amoku, w jakim tkwiła od stuleci. Dopiero z czasem okazało się, że to tylko jedna strona medalu. Przemysł spowodował postępujące wyniszczenie środowiska i wyczerpywanie się zasobów naturalnych. Krótkowzroczna chciwość korporacji, zarabiających na handlu różnymi postaciami surowców energetycznych i towarami pochodnymi spowodowała, że zbyt późno zwrócono się z stronę energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych. Kolejnym czynnikiem, który doprowadził w konsekwencji do upadku cywilizacji przemysłowej był system finansowy. Jak to powiedzieliśmy sposobem na zwiększenie popytu stało się kreowanie u konsumenta potrzeby. Wykorzystano naturalną u człowieka tendencję do gromadzenia dóbr. W czasach, kiedy uganialiśmy się po lasach i sawannach za czymś do zapchania brzucha, korzystne było kiedy natrafialiśmy na obfitość pokarmu. Im więcej mogliśmy produktów zdobyć i zgromadzić, tym większa szansa na sukces reprodukcyjny. Dobór naturalny uczynił z nas idealnych konsumentów. W pewnym momencie nadszedł dla producentów moment krytyczny. Ludzie nie mogli już więcej kupować, bo nie mieli więcej pieniędzy. Rozwiązaniem stał się kredyt, który powodował wzrost popytu na dobra. Oparty na systemie rezerwy częściowej system bankowy stał się odpowiedzialny za kreację pieniądza. Świat szybko odszedł od krępującego gorsetu pieniądza kruszcowego. Kapitalizm, aby dalej się rozwijać, doprowadził do tego, że w pewnym uproszczeniu, pieniądz w obiegu stał się równoważny z ogólnym długiem. Gdyby w tamtym czasie spłacone zostało każde zobowiązanie w obiegu nie pozostałby nawet złamany grosz. Pamiętajmy przy tym, że wartość każdego długu nie odnosi się tylko do wartości dobra, na które kredyt został zaciągnięty. Musimy zapłacić bankowi odsetki. Jednym słowem łączna wartość wytworzonych towarów i usług jest mniejsza niż wartość ogólnego długu. W konsekwencji aby spłacić stary dług musimy zaciągnąć nowy. Stworzona została globalna piramida finansowa. Jedynym warunkiem jej trwania był ciągły rozrost systemu. Gospodarka globalna jest ograniczona rozmiarem planety. Nasza działalność na Księżycu i Marsie nie pozwala aby myśleć w realnie dającej się przewidzieć przyszłości o kolonizacji innych ciał niebieskich. Tuż przed Wielką Wojną ścierały się dwie koncepcje: reforma i wojna. Wielcy tego świata zakładali, że drastyczna zmiana stosunków społeczno ekonomicznych nie będzie możliwa w sposób pokojowy. Jak powiedział kiedyś Wielebny Jerzy Bolesławski: „nikt dobrowolnie nie zrezygnuje z ciepłej wody pod prysznicem”. Jednocześnie zdawano sobie sprawę, że zmiany są konieczne, że jeśli zabrniemy zbyt daleko wyginiemy jak Hyborejczycy. Z perspektywy półwiecza można powiedzieć, że pomimo śmierci 15 miliardów ludzi i zniszczenia lub skażenia ¾ planety, nasza cywilizacja ocalała.
    Istotnym wynalazkiem epoki przemysłowej okazał się mózg elektronowy.  Jak pytał retorycznie pionier informatyki kwantowej Erwin Josef Zeiss: „Czym można by zastąpić komputer?”.  Armia Rzeczpospolitej, dzięki współpracy z gigantyczną kiedyś korporacją FME dysponowała niezwykłymi możliwościami technicznymi i analitycznymi. Zdaniem wielu historyków, to właśnie dzięki nowoczesnym technologiom informatycznym udało się Boskiemu Janowi V wytrzymać napór Imperium Habsburgów a następnie obronić Europę przed wojowniczymi potęgami ze wschodu i południa. Smutną konsekwencją zwycięstwa stało się, nie mające precedensu, spustoszenie dużej masy lądów i zagłada zamieszkującej tam ludności.
    Dochodzimy zatem do czasów nam współczesnych. Jak przedstawia się relacja ludzie a technika i jakie to daje perspektywy. Człowiek, tak jak każdy gatunek biologiczny, dążył do ekspansji. W świecie naturalnym jest to tendencja słuszna gdyż prowadzi do doskonalenia kolejnych form. Środowisko funkcjonuje w równowadze na zasadzie sprzężeń zwrotnych. Wzrost populacji lwów powoduje zmniejszenie stada antylop. Kiedy jest mniej antylop to i liczba drapieżników maleje, bo nie mają na co polować. W konsekwencji, kiedy jest mało lwów, to przeżywa więcej antylop. Człowiek, dzięki swej technice, wyrwał się z tego status quo. Utrata równowagi w środowisku doprowadziła go do Wielkiej Wojny. Szok jaki zdarzenia te wywołały i obawa przed powtórzeniem scenariusza pozwoliły na całkowite zmiany w strukturze społecznej. Zachęcam w tym miejscu do lektury dosyć mało popularnej powieści Williama Goldinga „Władca much”. Opowiada ona o perypetiach grupy chłopców, na bezludnej wyspie, ocalałych z katastrofy samolotu. Ich próby zorganizowania własnej społeczności prowadzą do moralnego upadku. Jak to się stało, że grzeczne, niewinne dzieci z dobrych domów stają się bestiami? Kluczem do zrozumienia ich zachowania jest, moim zdaniem, fakt braku rodziców. Dorosły góruje intelektualnie i często moralnie nad dzieckiem. Poza tym macierzyństwo nakierowane jest, jak się wydaje bezinteresownie, na zapewnienie pomyślności swemu potomstwu. Dziecko często nie jest świadome konsekwencji swych czynów. Proza Goldinga jest alegorią człowieka jako takiego. Pozostawiony sam sobie zmierza ku własnej zagładzie. Wybawieniem dla nas stał się system rządów Cesarskich, który swą władzę sprawuje przy pomocy Archontów. Nie będę w tym miejscu opisywał funkcjonowania tego mechanizmu, gdyż każdy uczy się tego na lekcjach WOS. Najważniejsze jest w tym miejscu, aby mieć świadomość jaki jest to progres w porównaniu do jakiegokolwiek wcześniejszego ustroju. Każdy Archont kieruje się niezmiennym systemem wartości, którego naczelną zasadą jest dobro społeczeństwa jako całości z poszanowaniem właściwie rozumianej wolności jednostki..........
-    Kurwa co za bzdury. – Bolec odłożył książkę na nocny stolik i przyciemnił iluminację w pokoju. – Długo się tam będziesz jeszcze pierdolić w tej łazience?
-    Chcę ci się podobać mój ciupciasku. – W drzwiach pokoju stanęła piękna młoda dziewczyna w skąpej bieliźnie i oparła się ręką o framugę. Bolec pomyślał, że warto było czekać.

Król i jego błazen siedzieli tak jeszcze chwilę wpatrzeni w horyzont, gdzie wielka czerwona kula rozgrzanego gazu do połowy nurzała się już w szarym oceanie. Kilkadziesiąt kroków dalej, nad samym brzegiem, Byczenko wziął szeroki zamach swoją bambusową wędką. Obserwował jak przynęta wpada do gładkiej tafli wody. Popołudniem i wieczorem najlepiej brały lucjany – smaczna i niezwykle kolorowa ryba. Uwagę Byka zwrócił mały połyskliwy przedmiot unoszący się w oddali. Patrzył tak chwilę aż zorientował się co widzi.
-    Hej! Hej! Patrzcie tam! – Byczenko podekscytowany wskazał na zbliżający się śmigłowiec. W tej chwili zaczęli też słyszeć charakterystyczny odgłos szatkujących powietrze wirników. Bolec i Janek wstali z leżaków.
-    Co to za maszyna? – Zapytał król.
-    PZL W-12 Rybitwa. To znaczy tak mi się wydaje Wasza Królewska Mość. – Byku interesował się techniką.
-    Skoro jest tutaj polski śmigłowiec, to musi też być lotniskowiec z którego on wystartował. – Zadumał się Bolec.
-    Może nasz pobyt będzie tu krótszy niż myślałem. – Z uśmiechem powiedział król. Bolec spojrzał na Jana V. Nagle przestał on wyglądać jak znudzony turysta. Błazen pomyślał, że patrzy właśnie na kogoś niezwykle ważnego na tej planecie i przeszły go ciarki po plecach.

Kilkadziesiąt godzin później Paweł Byczenko stał na pokładzie polskiego lotniskowca OJW <<Okręt Jego Wysokości>> Bolesław Chrobry, który dzięki pełnej mocy swoich reaktorów atomowych mknął z prędkością 45 węzłów w kierunku wybrzeży Ameryki Północnej. Ubrany był w mundur Prefekta Pretorian w randze generała. Do złotego pasa przypiętą miał szablę. Załoga odnosiła się do niego z szacunkiem ale i sporą rezerwą. Dużo gadano, że na tak ważne stanowisko mianowano właściwie człowieka z nikąd. Byku uśmiechnął się na wspomnienie niepowstrzymanego ataku spazmatycznego rechotu jaki ogarnął Bolca na widok nowej kreacji byłego sierżanta Policji. Ludzie na deku przygotowywali do lotu niewielki bombowiec, którym król miał dostać się do Waszyngtonu. W stolicy imperium Obu Ameryk zaplanowano spotkanie z prezydentem i omówienie wspólnych działań przeciwko Chinom i Wielkiemu Kalifatowi. Prefekt upewnił się, że przygotowania idą zgodnie z planem. W tym czasie odezwał się cichy alarm w jego mobilnym terminalu. Głos w słuchawce przypomniał o zbliżającej się uroczystości. Pamiętał o wcześniejszej rozmowie, jaką odbył z królem. W głowie dudniły mu słowa władcy „Złote naszywki na mundurze nie czynią cię jeszcze dowódcą. Musisz udowodnić sobie i innym ludziom, że jesteś odpowiednim człowiekiem.” Byku postanowił, że zrobi to co należy. Zszedł pod pokład i udał się w stronę kajuty Jana V. Właściwie było to kilka pomieszczeń, na co dzień zajmowanych przez kapitana lotniskowca – admirała Arenda Dicmana. Lokaj dokonał ostatnich poprawek w stroju Króla i za chwilę Byku i Jan V w eskorcie marynarzy udali się w stronę mesy oficerskiej. Wszyscy tam obecni wznieśli prawice w starym rzymskim geście pozdrowienia. Przygotowano tam spory stół konferencyjny, ale ponieważ król nie usiadł wszyscy zebrani też stali. Byli to: Cesarz Franciszek Rudolf (Nieco przestraszony siedemnastoletni chłopiec.), Wicehrabina Maria Ludwika von Roeden (Dla znajomych Joanna – nieślubna córka niskiego rangą austriackiego arystokraty a prywatnie agentka mrocznych sił. Kiedyś osoba znana mało a właściwie nic a w chwili obecnej cesarska protektorka.), Hetman Wielki Konstanty Jaworski (wódz armii Rzeczpospolitej – grubszy jegomość z ogromną karabelą przy pasie), Przeor Wyroczni Częstochowskiej Augustyn Papalica (podpierający się sękatym kijem nadworny wróżbita – bardzo ważna dla króla osoba), Admirał Arend Dicman (kapitan Chrobrego). Nieco na uboczu stał Błazen Królewski Jerzy Bolesławski w towarzystwie Posła Międzynarodowej Federacji Kupieckiej Adama Starskiego. Starski był wcześniej wysokim rangą urzędnikiem FME z Radogrodu a jeszcze wcześniej studiował z Bolcem na jednej uczelni. Poza wszystkimi wyżej wymienionymi była też spora grupa oficerów z Chrobrego oraz amerykańska ekipa telewizyjna, która miała uwiecznić wydarzenie aby potem przygotować materiał dla mediów. Zapanowało niezręczne milczenie, jakby nie wiadomo było co ma się wydarzyć. W rzeczywistości zasadnicze kwestie zostały uzgodnione przez Jana V i jego bratanka Franciszka Rudolfa. Przemówił młody cesarz.
-    To prawdziwa radość widzieć waszą królewską mość w dobrym zdrowiu. Postanowiliśmy zebrać naszych i twoich panie poddanych Panie i udać się do ciebie aby przeszkodzić ci w zasłużonym odpoczynku, gdzie dochodziłeś do sił po niepokojach jakie miały miejsce w twojej ojczyźnie. U bram naszych bowiem stanęli wrogowie ze wschodu i południa, którzy nastają nie tylko na nasze ziemie ale i nasze życie. Padają po kolei twierdze cesarskie i królewskie w Afryce. Straszny los spotkał też siostrzaną prowincję Moskiewską, zniszczoną przez wrogów atomowym ogniem. Próbowano nam wmówić, że to Rzeczpospolita odpowiedzialna była z zniszczenie armii cesarskiej pod Ołomuńcem. Teraz wiemy, że było to zaplanowane zdradzieckie działanie wrogów Rzymu. Dlatego prosimy cię panie (tu chłopiec uklęknął na jedno kolano przed Janem) stań na czele armii, które wspólnie z naszym przyjacielem Prezydentem Obu Ameryk pokonają barbarzyńskie hordy i wyplenią rewolucyjną zarazę. Zjednocz dawne prowincje Rzymu na chwałę jego mieszkańców.
-    Chwała Rzymowi. – Rzekł Jan V i ujął za ręce Franciszka Rudolfa aby ten powstał. – Ukląkłeś jako mój kuzyn a powstałeś jako mój syn. Wspólnie pokonamy teraz każdego wroga a panowaniu Rzymu nie będzie kresu. Od tej chwili nie ma już Rzeczpospolitej i Cesarstwa Austriackiego. Istnieje tylko Rzym. Po mojej śmierci to ty, mój synu (tu zwrócił się do Franciszka) będziesz Cesarzem Rzymu.

Wszyscy zaczęli wznosić gromkie okrzyki i wiwaty. Chwała Rzymowi! Chwała Rzymowi! Ekipa telewizyjna złożyła sprzęt a stewardzi wnieśli tace z poczęstunkiem i kilka butelek szampana.
-    Zapowiadają się złote interesy dla Federacji Kupieckiej. – Bolec nalał szampana Starskiemu.
-    Byłbym ostatnią fałszywą świnią, gdybym nie twierdził, że chodzi o kasę ale tutaj w grę wchodzi coś poważniejszego. Już od jakiegoś czasu współpracujemy z administracją Jana V. Owszem ścierały się tu różne interesy – u nas też ludzie mają różne poglądy. W każdym razie mamy sporo do zaoferowania nowemu państwu Rzym – szczególnie jeśli chodzi o technologie rozwijane przez Fabrykę Mózgów Elektronowych.
-    Już dawno sobie myślałem, że powinienem wtedy wziąć dużo więcej kasy za upozorowanie zgonu tego waszego geniusza. Jak on się nazywa?
-    Erwin Josef... Adam Starski urwał w pół słowa na dźwięk tłuczonego kieliszka.
-    Wybacz mi mój panie moją nieostrożność ale to zapewne ze wzruszenia. – Wicehrabina von Roeden alis Joanna niby przypadkiem potrąciła Jana V aby zwrócić na siebie jego uwagę.
-    Sporo o pani myślałem. – Z uśmiechem podjął nowy władca Europy.
-    Zaszczyt to dla mnie. Mam nadzieję, że w imaginacjach waszej wysokości znalazło się miejsce dla moich nieocenionych talentów.
-    Właściwie to jest tam niewiele miejsca dla ciebie. Tak zresztą jak dla innych zdrajców. – Cesarz Jan spojrzał na swego prefekta. Byku wiedział, że ten moment nastąpi. Błyskawicznie i bez słowa wydobył z pochwy szablę. Wykonana w królewskich kuźniach klinga błysnęła w powietrzu. Dawno już zmarły mistrz kowalski sporządził ten oręż z myślą nie tylko o paradach. Rozmachem swych długich ramion Byczenko ciął od góry. Ostrze weszło od lewego barku i gładko rozrąbało ciało Joanny aż do serca. Ciało upadło na mahoniową podłogę obficie brocząc krwią.
-    Taki koniec spotyka wrogów Rzymu! – Wypowiadając te słowa Byczenko patrzył zebranym w oczy. Wiedział, że teraz raczej nie będzie się spotykał z wątpliwościami co do swoich kwalifikacji.