Rzeczpospolita Alternatywna

Rozdział 1
    Oleg Białowist Martynowicz herbu Kartacze w dniu 5 stycznia 2014 roku pełnił służbę dyżurną w Wydziale Cyfrowego Rozpoznania Operacyjnego w Komendzie Głównej Policji Koronnej Stołecznego Miasta Warszawy. Dochodziła północ, a on już od kilku godzin, bez przerwy ślęczał przy monitorze. Był typowym informatykiem, który nigdy nie poznał jak wygląda prawdziwa policyjna robota na ulicy. Dobrze wykształcony i urodzony szybko awansował w policyjnej hierarchii i od niedawna był kierownikiem zespołu do spraw nienawiści na tle pochodzenia społecznego. Praca zespołu polega tylko i wyłącznie na przeczesywaniu zawartości sieci elektronicznych w poszukiwaniu treści, które są sprzeczne z prawem lub, co jest sprawami największego kalibru, godzą w majestat króla. Zawsze w przypadku napotkania takiej treści, szybko ustalane były dane autora haniebnego wpisu, cyfrowe dane zabezpieczane i informacja o fakcie przestępnym była wysyłana do właściwej terytorialnie jednostki Policji Koronnej, w obszarze której delikwent zamieszkiwał lub aktualnie się znajdował. Opracowane algorytmy komputera automatycznie wyszukiwały dane, do człowieka należała tylko weryfikacja. Białowist był przełożonym nielubianym przez podwładnych, choć nigdy nikomu krzywdy nie zrobił. Miał po prostu zawistny wyraz twarzy, w dodatku wąski nos i grube inteligenckie okulary na nosie. To wystarczyło, by budzić dystans. Nie musiał już sam angażować się w pracę, bo miał od tego ludzi, lecz miał taką naturę skłonną do zamykania się w sobie, jedynie w objęciach panelu multimedialnego, bo z żoną jakoś się nie dogadywał. Już od dwóch lat regularnie natrafiał w sieci na szyfrowane, trudne do rozgryzienia wpisy autora o przezwisku „Maciej Wołoski”. Od wielu miesięcy złamanie szyfru tego autora było dla niego prawdziwą obsesją. Nikomu z podwładnych nie powierzył tej funkcji, było to już dla niego emocjonalne wyzwanie dla własnych ambicji. Chciał jeszcze raz sam zabłysnąć i znów zasłużyć jako jedyny na pochwały, zgarnąć wszystko dla siebie. Nie tylko intuicja mu podpowiadała, że to może być wielka sprawa, lecz także dane świadczące o zainteresowaniu treściami Wołoskiego nie tylko w całej Rzeczpospolitej i krajach zależnych, lecz i na całym świecie. Zwłaszcza w ostatnich dniach zaobserwował prawdziwą eksplozję transferu szyfrowanych danych, w których jedyną złamaną częścią był nagłówek o treści właśnie „Maciej Wołoski”.
    Białowist miał swoje sposoby. Jeszcze na studiach sam opracował program dekodujący treści cyfrowe przesyłane w publicznej sieci przez korporacje handlowe. Było to nielegalne i nielicencjonowane oprogramowanie, lecz nie zawahał się tego używać, by w końcu znaleźć klucz. W tym celu używał swój prywatny panel multimedialny, by w razie kontroli nikt nie mógł mu zarzucić, że dopuszcza się nieprawidłowości. Za to mógł stracić nawet prawo do części trzynastej pensji. Działał więc ostrożnie.
    Gdy dochodziła północ siedział rozemocjonowany. W wydziale nie było nikogo więcej, miał pełną swobodę. Na monitorze jego panelu multimedialnego zaczęły pojawiać się czytelne znaki i algorytm kończył łamanie kodu jednego z plików. W końcu progres dobiegł do stu procent i jego oczom ukazał się tekst wiadomości wysłanej z numeru świadczącego o użytkowniku korporacyjnym z terenu Protektoratu Krymskiego.

Tytuł: „Maciej Wołoski”
Treść: „Wyrok Zaoczny Najwyższego Sądu Kapturowego dla Ziem Koronnych w imieniu Skonfederowanych Stanów Rzeczpospolitej Trzech Narodów Polski, Litwy i Rusi z dnia 21 grudnia 2013 roku w składzie Hetmana Polnego Koronnego Sędziwoja Bracławskiego, Pierwszego Ministra Wielkiej Rady Abelarda Winklera i Marszałka Izby Gminnej Borysa Maszczuka po rozpoznaniu na posiedzeniu w tymże dniu dokumentów świadczących o zbrodni popełnionej wobec Wolnych Trzech Narodów, których ideowym przywódcą pozostaje Maciej Wołoski, prawdziwego miana Maciej Klepka, orzeka:
1.Skazać na śmierć z zachowaniem pozoru zdarzenia losowego Wacława Jana Przewrockiego, s. Jana i Ludmiły z d. Jambor,
2.Skazać na śmierć z zachowaniem pozoru zdarzenia losowego Bogdana Słaby-Warat, s. Marka i Belzeby z d. Mobutu,
3.Skazać na śmierć z zachowaniem pozoru zdarzenia losowego Jacka Ćwiek-Bogdalskiego, s. Euzebiusza i Matyldy z d. Patyk,
4.Skazać na śmierć poprzez rozstrzelanie w miejscu publicznym Pawła Arymanowicza Byczenko, s. Arymana i Beaty z d. Górka.
           
                Uzasadnienie

    Za najwyższą hańbę poczytując zbrodnię popełnioną na Macieju Klepce przez przedstawicieli opresyjnego i totalitarnego królewskiego reżimu w toku bezprawnie zasądzonych tortur z udziałem biegłego lekarza chirurgii Wacława Jana Przewrockiego i dwóch biegłych lekarzy psychiatrów...” 



    Nagle monitor zgasł, a panel multimedialny zaczął buczeć jak szalony. Białowist nie zdążył doczytać do końca. Począł nerwowo stukać palcem o klawisz „wejście” lecz nie dawało to żadnego efektu. Po chwili panel umilkł zupełnie i w ogóle już się nie dał włączyć. Kropla zimnego potu spłynęła po jego licu, a serce zaczęło szybciej bić. Intuicja go nie myliła. Kod, który złamał miał zabezpieczenia i wbudowany moduł autodestrukcji. Od razu zaczął się zastanawiać, czy zabezpieczenia jego panelu są wystarczające, by dla autora tej wiadomości pozostał anonimowy. To nie była banalna gra. Z razu chciał już sięgnąć po aparat videofonu, by łączyć rozmowę z naczelnikiem wydziału, lecz zmiarkował się. Jak, by się wytłumaczył, że złamał kod w prywatnym panelu multimedialnym dzięki nielegalnemu oprogramowaniu? Było to tylko drobne wykroczenie dyscyplinarne i nie wpłynęło by zasadniczo na jego karierę, lecz on był idealistą. Postanowił zaczekać z tym do rana. Zaczął sprawdzać w cyfrowym zbiorze meldunkowym dane, które zapamiętał z orzeczenia wyroku:
1.Wacław Jan Przewrocki, s. Jana i Ludmiły zd. Jambor – zginął w wypadku komunikacyjnym w Olkuszu dnia 24 grudnia 2013 roku,
2.Bogdan Słaby-Warat, s. Marka i Belzeby zd. Mobutu – zginął śmiercią samobójczą w dniu 28 grudnia 2013 roku w Radogrodzie,
3.Jacek Ćwiek-Bogdalskiego, s. Euzebiusza i Matyldy zd. Patyk – zmarł na zawał w dniu 1 stycznia 2014 roku,
4.Pawła Arymanowicz Byczenko, s. Arymana i Beaty zd. Górka.
W miejscu na datę zgonu profilu Byczenki nie było jeszcze daty zgonu, co oznacza, że wciąż żyje. Białowist począł przeczesywać inne bazy danych. Ustalił, że Byczenko jest funkcjonariuszem Policji Koronnej Wolnego Miasta Radogrodu, zaś jego wewnętrzny numer to 315. Długo jeszcze wahał się, czy zadzwonić do niego bezpośrednio, bo wciąż wracała w jego głowie kwestia nielegalnego oprogramowania, którą będzie musiał wyjaśnić. Zamysł nad trzema trupami i czwartym planowanym w końcu zmusiła go do wybrania numeru Byczenki. Tak, jak podejrzewał. Po kilku sygnałach dzwonienia z drugiej strony nikt nie odebrał. Próbował tylko raz. Resztę nocy spędził na próbach uruchomiania swojego panelu multimedialnego. Wszystko na nic, wydawało się, że spaliła się płyta główna. Możne jednak na dysku twardym coś pozostało. Wolał się upewnić i postanowił jeszcze się wstrzymać z informowaniem naczelnika o swoim odkryciu. Rano, gdy skończył służbę spakował panel do skórzanej torby i przerzucił ja przez ramię. Wyszedł na wewnętrzny parking jednostki i skierował się do swojej zaparkowanej Warszawy GTS, wersji sportowej. W głowie kołatała mu się tylko myśl, że w domu wyciągnie dysk i postara się odzyskać jego zawartość. Otworzył samochód na pilot, było już zupełnie widno, już miał otwierać drzwi, gdy nagle przewrócił się bez życia twarzą wprost na beton. Z jego potylicy trysnęła krew z okrągłego wlotu pocisku małokalibrowego. Nie było słychać strzału. Postać w ciemnym płaszczu schyliła się nad drgającym trupem i ściągnęła z jego ramienia torbę z panelem multimedialnym.
    Zwłoki znalazł po dwóch godzinach ochroniarz z prywatnej firmy, która dozorowała parking. Był potem wielokrotnie przesłuchiwany, nikogo nie widział. Kamery też nic nie zarejestrowały. Pech chciał, że zdarzenie miało miejsce w martwym punkcie poza zasięgiem obiektywów. O tajemniczej śmierci zasłużonego oficera rozpisywały się tego dnia wszystkie media. Tym tematem zainteresował się nawet sam król. 6 stycznia 2014 roku podczas pierwszego rozpoznania ustalono, że Białowist kilka godzin przed śmiercią usiłował nawiązać połączenie z numerem 32 78 87 315, który jest numerem służbowym funkcjonariusza Pawła Byczenki. Ponadto na krótko przed tym sprawdzał w cyfrowym zbiorze meldunków dane dla czterech osób Wacława Jan Przewrockiego, Bogdana Słaby-Warata, Jacka Ćwiek-Bogdalskiego i Pawła Arymanowicza Byczenko. W historii służbowego panelu zapisane było jeszcze, że szukał w zbiorze meldunków osób o nazwiskach: Sędziwój Bracławski, Abelard Winkler i Borys Maszczuk, lecz nie odnalazł odpowiadających tym danym profili. Poza tym nie dało się zupełnie odtworzyć tego, czym tej nocy na dyżurze zajmował się Białowist.


Rozdział 2
    1 maja 2014 roku.
    Łódź motorowa dryfowała z wyłączonym silnikiem około 2 mil od wybrzeży Kuby. Była to niewielka, choć zgrabna i szybka, jednostka zaprojektowana do rekreacji i wędkowania. Morze Karaibskie było gładkie, jak słabo pofałdowana kora mózgowa czekoladowej piękności wypinającej do słońca swój goły zadek. Wylegiwała się naoliwiona i błyszcząca na białym ręczniku rozłożonym na wykonanym z drewna tekowego pokładzie. Na rufie siedział Jerzy Bolesławski. Jego raczej średnio umięśnione i mało zgrabne ciało, po dwóch tygodniach spędzonych w tropikach, zaczynało już brązowieć. Miał na sobie lniane szorty i rozpiętą koszulę z palmami, a na głowie słomkowy kapelusz. W prawej ręce dzierżył zatknięte w mocowaniu wędzisko. W lewej ręce trzymał puszkę z piwem, którym co chwila się raczył. Obrazu dopełniało aromatyczne cygaro w ustach. Bolec wybrał zaległy urlop i jego wybór padł na tą gorącą wyspę. Jego kuzyn Andrzej mieszkał tu na stałe i zajmował się handlem artykułami spożywczymi. Zorganizował mu pobyt dlatego wyszło dużo taniej. Kuba była odosobniona geograficznie ale również daleka od polityki wielkiego świata. Spore wpływy posiadała tutaj Międzynarodowa Federacja Kupiecka. Mieszkańcy zajęci byli zarabianiem na turystach i wychodziło im to całkiem nieźle, co potwierdzały statystyki dotyczące poziomu życia. Szczyt wędki najpierw lekko drgnął o potem zaczął się przeginać w dół. Bolec odłożył piwo i mocno uchwycił wędkę obiema rękami. Zaparł się solidnie bo zapowiadało się duże branie. Ryba musiała być spora i zamierzała drogo sprzedać swoją skórę. Zaczęła ciągnąć żyłkę, która ze świstem zaczęła odwijać się z kołowrotka. Bolesławski zwiększył siłę hamowania maksymalnie jak się tylko dało aby nie pękła żyłka. W tym momencie usłyszał dzwonek swojego telefonu, który zostawił obok lodówki z piwem – za daleko aby sięgnąć.
- Dzwoni Byczenko Paweł … dzwoni Byczenko Paweł. - Klepała maszyna.
- Kurwa, tylko nie teraz. - Bolec nie chciał wypuścić ryby.
- Dzwoni Byczenko Paweł...
- Carmen odbierz telefon i powiedz, że zaraz oddzwonię. - Bolesławski zwrócił się do czekoladki ale bez specjalnej nadziei, że go zrozumie. Znała tylko kilka słów po polsku ale wszystkie z zakresu bliskich relacji damsko-męskich.
Carmen zamruczała coś po hiszpańsku i zwróciła do słońca drugi bok swego posągowego ciała. Wkurwiony Bolec przedobrzył z hamowaniem. Żyłka się zerwała. Byczenko nie przestawał dzwonić. Zawiedziony wędkarz podszedł do telefonu.
- Mam nadzieję kolego, że to coś jebitnie pilnego skłoniło cię do zawracania mi gitary na urlopie. - Bolec wiedział, że jego partner z roboty musiał mieć ważny powód.
- Można by to tak powiedzieć. Mamy tu niezły burdel. Wczoraj poszliśmy z chłopakami na browara do baru przy Świątyni Bachusa. Wiesz  gdzie... raz, czy dwa tam piliśmy. Wpadł świr i zaczął strzelać. Pojeb... - Byczence nieco łamał się głos. - Obok mnie siedział Mierzejski... dostał prosto w czerep. Jego mózg zachlapał mi twarz. Pozostali rzucili się na wariata. Zginął podczas próby ucieczki. Za dużo tam było nerwów. Sam rozumiesz. Prokurator był na miejscu. Nie komentował za dużo. Powiedział, że na pewno nie dopatrzy się przekroczenia uprawnień.  Powiem ci tylko, uważam, że ten wariat chciał dopaść mnie. Widziałem to w jego oczach patrzył na mnie tymi swoimi zjebanymi oczami. No i tyle. Robimy teraz przy tym. Na razie niewiele z tego wychodzi. Dzwonię żebyś pilnował swojej tłustej polskiej dupy. Wydaje mi się, że to może mieć związek z tą akcją z 2006 roku – Klepka, Biter i reszta ferajny.
- Może to ma związek a może nie. Jeśli komuś śmierć zapisana to i tak nie można tego zmienić. A jeśli chodzi o dupy to dzisiaj mam zamiar się jedną zająć ale tym razem nie swoją. - Mówiąc to Bolec klepnął czarną Wenus w zadek. Carmen słusznie odebrała to jako zachętę do pogłębienia wzajemnego kontaktu. Odwróciła się przodem i uśmiechnęła się ukazując białe jak śnieg ząbki. Jej biust był jak szarża kawalerii.
- Bolesławski jesteś chujem. Nawet nie zapytałeś się o pogrzeb. Myślałem, że będziesz chciał coś zrobić, pomóc, cokolwiek. - Byczenko był zdegustowany.
- Paweł. Nikomu życia nie zwrócisz i nie da się walczyć z całym światem. Może to jest właśnie chwila, żeby zdać sobie sprawę, że lepiej nie wnikać za bardzo w pewne sprawy. Dopóki zajmujemy się żulami z Fabrycznej jest szansa, że dożyjemy emerytury. - Bolec mówił spokojnie i uważał, że ma rację.
- Tylko, wiesz co, wydaje mi się, że teraz nie da się już nie wnikać. Nie da się udawać, że nic się nie stało. Otrząśnij się człowieku. - Byczenko coraz bardziej podnosił głos.
- Słuchaj, ja wracam do swojego raju a ty rób co chcesz. Zobaczymy się po urlopie.
    Bolec przerwał połączenie i wyłączył telefon. Dość miał na dzisiaj wędkowania. Pomyślał, że wróci do hotelu i pomizia się z Carmen. Wieczorem mógłby wypić parę kieliszeczków rumu w towarzystwie kuzyna, który złakniony był opowieści o „starym kraju”. Czy można chcieć czegoś jeszcze. Jerzy zapatrzył się w ląd, do którego zmierzał. Mówi się, że tam ojczyzna gdzie dobrze. Tutaj właśnie było mu dobrze. Rzeczpospolita z jej megalomanią, wielkimi armiami i bezlitosnym prawem wydawała się zimna i odległa. Radogród, który z jednej strony był pomnikiem potęgi ekonomicznej Korony, z drugiej zaś w swych ciemnych zakamarkach krył nieopisane zło, trwał dalej w swych posadach i świetnie sobie radził bez jednego aspiranta Policji. Jeśli miałby wrócić to chciałby się zająć zwykłymi żulami z Fabrycznej. Tak jak choćby jedna z pamiętnych spraw, gdzie chłopaki pokłócili się na melinie o to, że jeden dodał ziemniaków do fasolki po bretońsku. Drugi się wkurwił i wbił mu nóż w oko. Polityka go nie interesowała. Brzydził się nią. Brudny menel spożywający pod śmietnikiem dyktę był dla niego prawdziwy, szczery i na swój sposób pocieszny. Wielcy panowie, szlachta, elita byli zakłamani i brudni. Bolesławski zadręczał by się tak dalej gdyby nie Carmen. Jej słaby polski uniemożliwiał jej płynne wysławianie się, dlatego za pomocą gestów zakomunikowała swemu towarzyszowi jakież to rozkosze czekają go wieczorem. Taka perspektywa rozgrzewałaby nawet na Islandii a co dopiero na Karaibach.



Rozdział 3
30 kwietnia 2014 roku Tatiana Pałenko przez cały dzień nie mogła zebrać myśli. Krążyła niespokojnie po swej małej kawalerce na osiedlu Młodych Górników i głośno wzdychała. Już przed dwoma laty rozstała się definitywnie z Pawłem Byczenko, lecz tego dnia natrętnie przypominały jej się najpiękniejsze momenty ich związku, który dość szybko i z wielkim żalem rozpadł się jak domek z kart. Dawna Tatiana nigdy nie była osobą dość religijną, lecz prawdziwą duchową metamorfozę przeszła w momencie wycieczki do osmańskiego Egiptu, gdzie u źródła zetknęła się z jedną z najpotężniejszych religii na świecie, czyli kultem Sarapisa, który był również wiodącą religią szlachty w Koronie. Nota bene były to wakacje z Pawłem Byczenko, pół roku przed rozstaniem, lecz on nie podszedł do tego, jak sądziła Tatiana, zbyt poważnie. Bliższe mu były bowiem empiryczne nurty filozoficzne i mądrości Epikura nad duchowe przeżywanie rzeczy dla zmysłów nieuchwytnych. Tak więc z wakacji Byczenko wrócił tylko opalony, a Tatiana duchowo odnowiona. Związała się gorliwą działalnością w miejscowym radogrodzkim Sarapejonie na wzgórzu gołonoskim, czyli w świątyni boga Sarapisa i za najlepsze przyjaciółki przybrała sobie podeszłe wiekiem dewotki. Zerwała z dotychczasowym rozkosznym życiem i po kontuzji łydki postanowiła już nie przeciągać rekonwalescencji, gdyż z jazdy figurowej na lodzie kompletnie zechciała zrezygnować, jako zajęcia niegodnego pobożnej wyznawczyni egipskiego boga. W ciągu  kilku miesięcy była wtajemniczana w kolejne kręgi życia duchowego i czuła, że odnalazła swoją drogę w życiu. Przestała malować usta i dbać o makijaż. Za przyodziewek coraz częściej poczęła zakładać  biały habit do samych kostek. Zupełnie zrezygnowała z ubierania kuszących kusych sukienek i wydekoltowanych bluzeczek. Każdą wolną chwilę spędzała w Sarapejonie lub w kręgu starych dewotek, czy też słuchając „Radia Memfis” i też na tym tle doszło do rozstania z Pawłem, który nie mógł nigdy zrozumieć, co poszło nie tak w relacjach z piękną Tatianą. Wytłumaczył to sobie w prosty sposób, że uległa chorobie psychicznej, która od pokoleń pisana jej była w genach a suche afrykańskie powietrze było tej przypadłości katalizatorem. Sama w sobie choroba psychiczna nie byłaby przeszkodą ich obopólnych relacji, gdyby piękna Tatiana nie zechciała także zrezygnować zupełnie z życia seksualnego, a to już dla Byczka  było o dużo za dużo. Po rozstaniu Byczenko odnowił relacje ze swoją byłą żoną i nadal poszukiwał na boku małolat otwartych na seksualne doświadczenia, zaś Tatiana zaczęła odgrywać coraz istotniejsze znaczenie w „Stowarzyszeniu Oddanych Sarapisowi”.
    Działalność w stowarzyszeniu była też dla Tatiany furtką do wyższych sfer, nie tylko życia duchowego, lecz i społecznego, bowiem coraz częściej na tajemniczych obrzędach spotykała szlachetnie urodzonych, ludzi piastujących poważne urzędy ziemskie, a nawet hrabiów, magnatów i baronów. Nie dziwiło jej zainteresowanie własną osobą, bo choć pochodziła z gminu, wciąż zachowała powab ciała i urok osobisty. Nie uczestniczyła wszak w ceremonialnych aktach seksualnych, niemniej pewnego dnia zainteresował się nią Melchior Wincenty Prażnowski herbu Stochlica, prokurator do spraw mieszczan Prokuratorni Okręgowej Miasta Radogrodu, postać znana i ceniona w kręgu prawników. Wiekiem zbliżał się do pięćdziesiątki, oblicze jego było nijakie i ukoronowane  postępującą łysiną z pojedynczym kosmkiem włosów na ciemieniu. Był bardziej interesującym mężczyzną niż przystojnym i nawet przypadło do gustu jego towarzystwo Tatianie, więc brała udział w zaaranżowanych schadzkach, które organizował pod pozorem wspólnych modłów. Melchior zawsze był taktowny, jego sądy były wyważone i miło zawsze się z nim rozmawiało eks-łyżwiarce, aż do czasu, gdy dwa dni temu, podczas obrzędowej wieczerzy zaczął ją bez ogródek wypytywać o pożycie z Pawłem Byczenko. Najpierw wprawiło ją to w zdumienie, że tak dalece ma czelność ingerować w jej prywatność, później poczuła się zagrożona, że tak wiele o niej wie, bo nigdy mu przecież nic o swoim byłym kochanku nie wspominała.
- Bo wiesz moja droga... - uzasadniał prokurator w świątynnym wnętrzu – wiele jest zawiłości na tym niegodnym świecie. O pewnych sprawach dowiedziałem się nie poprzez ciekawość, lecz z woli boga. Wiesz, że są wyższe cele oraz te zupełnie mało ważne. Jesteśmy małymi ludźmi, którzy biorą udział w czymś naprawdę wielkim. To będzie przełomowa chwila dla wszystkich wiernych bogom. Ja jestem panem na Grzegorzewicach herbu Stochlica, a tyś z gminu, prosta dziewka po szkole elementarnej, lecz nic to dla mnie. Przyjmij proszę ten dar, który niechaj jest dowodem wierności i zaufania – prokurator założył na szyję Tatiany naszyjnik.
- Mówisz do mnie niezrozumiale, Melchiorze. Cóż to oznacza? Czy ja ci się podobam? - Tatiana utkwiła w nim swe piękne oczy, dłonią poczęła gładzić, po wisiorze.
- Podoba mi się twa rytualna czystość, Tatiano, lecz musisz jeszcze czegoś dokonać, być mogła być wtajemniczona w pierwsze misteria. Po tym dopiero ci wyjawię, jakie jest znaczenie tego znaku. - prokurator wskazał wzrokiem na wisior.
Tatiana uniosła go ku oczom i poczęła mu się przyglądać. Być to złote litery „SPQR”.
- To starożytny rzymski znak. Znam go. Powiadają, że posługują się nim ludzie nienawidzący królów.
- To nie jest prawda. Musisz mi zaufać! Na razie musisz tylko wiedzieć, że została zasądzona krucjata modlitewna za oczyszczenie Pawła Byczenko, którego znasz. Nie pytaj o więcej, nie mogę powiedzieć. Możesz się przyczynić do wielkiej sprawy, wiesz przecież, że Sarapis może uzdrowić każdego z choroby nie tylko ciała, lecz i ducha. On cierpi, a ty mu możesz pomóc uwolnić się z katuszy. To wielka sprawa. Dziś w nocy przyjdzie do świątynnej celi, w której zostaniesz zamknięta mnich i będziesz z nim do rana się modlić i odpowiadać na wszystkie jego pytania. On musi poznać Byczenkę, by stać się jak on, poznać jego zwyczaje, by cierpieć jak on i dostąpić zbawienia... jak on... czy mnie rozumiesz?
Oczy Tatiany wydawały się nieobecne.
- Nie. Nic nie rozumiem, lecz ufam tobie Melchiorze Prażnowski panie na Grzegorzewicach.

    Wieczorem po zakończeniu tej rozmowy Tatiana dała się zamknąć w celi i jeszcze przed północą nawiedził ją mnich, którego dziwne obrzędy tyleż ją przeraziły, co równym stopniu zachwyciły. W trakcie rytualnego aktu cielesnego poczuła jakby on swoimi oczami wysysał jej myśli... i  były to oczy Byczenki. Wszystkie te chwile, które przeżyła wraz z Pawłem pojawiły się w jej głowie ze zdwojoną siłą, jakby podstępem wydarte z pamięci... i tylko raz mnich jakby na krótko się rozproszył, dając znak głębokim grymasem na twarzy, dokładnie w momencie, kiedy Tatiana przypomniała sobie, gdy razu pewnego na policyjnej imprezie Byczenko usnął pijany z twarzą w kotlecie, zaś ona puściła się oralnie w męskiej toalecie z Mierzejskim.

    30 kwietnia 2014 roku późnym wieczorem prokurator herbu Stochlica nawiedził Tatianę w jej kawalerce. Powiedział, że wraca z miejsca zbrodni i że czuje się zawiedziony. Był bliski płaczu. Tatiana zaczęła go pocieszać, mówiąc, że wszystko będzie dobrze.
- Wybrałem złego człowieka – mówił – mnich był skalany, musiał mieć nieczyste myśli... coś go musiało rozproszyć. Widać miał nieczystą przeszłość, bo przecież nie ty, moja czcigodna Tatiano... - nagle prokurator zamilkł, jakby uzmysłowił sobie, że powiedział za dużo.
Tatiana wpatrywała się w niego jak obrazek znów nic nie rozumiejąc z jego słów.
- Czy mówisz o tym mnichu, który mnie wczoraj... to znaczy, z którym odprawiałam modły?
Prokurator powstał i przybrał srogą minę.
- Tak! Wpadł w szał i dopuścił się zbrodni na funkcjonariuszu Policji Koronnej... jakiś Mierzejski. Dobrze, że mnich zginął na miejscu... rozstrzelany. Obrzęd się nie udał, bo ten chłopski bękart na pewno nie zrezygnował z oddawania czci Baalowi. Przecież tamtej nocy obrzęd odprawiliście zgodnie ze starożytną ortodoksją?
Tatiana spuściła wzrok.
- Tak. Całą noc odprawialiśmy modły.


Rozdział 4
W dniu 1 kwietnia 2014 roku rano Jakub Maria Bauman z trudem otworzył pogrążone w omdleniu oczy. Jego facjata ugrzęzła w długim włosiu góralskiego dywanu, taniej imitacji baraniego futra. Czuł, że strasznie boli go głowa części potylicznej, zaś dłonie ma związane na plecach. Rozejrzał się po małym pomieszczeniu obitym starannie sosnową boazerią. Odwrócił się na boku i spojrzał w stronę otwartej na oścież toalety, w której ujrzał znajomą sobie kobietę.
- Andżela! - zawołał – strasznie mnie baniak napierdala. Przesadziliśmy z tymi amorami. Czy mogłabyś mnie rozwiązać? A tak właściwie, to gdzie my jesteśmy? Myślałem, że w drodze na Babią Górę nie ma żadnego schroniska?
Piękna kobieta, która akurat myła swoje stopy w umywalce, prężyła swoje smukłe uda i łydki i nawet nie odwróciła swojego wzroku w stronę mężczyzny.
- Muszę ci wyznać, że nie mam na imię Andżela, choć to imię jest nawet zabawne. Kojarzy mi się z moją koleżanką z internatu. Piekła dobre pączki, co nie przeszkadzało jej być całkiem rozchwytywaną tanią kurwą – odparła.
Jakub zaniemówił na czas jakiś, studiując przy tym powabne kształty nagiej kobiety, którą poznał trzy dni temu na wycieczce objazdowej po browarach ziemi żywieckiej.
- To jak masz na imię i o co chodzi z tą absurdalną sytuację? - spytał, usiłując sobie przypomnieć, jak się znalazł w tym pomieszczeniu. Ostatnią rzeczą jaką pamiętał to szalony seks z Andżelą nad brzegiem strumienia podczas spontanicznej pieszej wycieczki na szczyt babiogórski od strony folwarku zwanego Zawoją. Później był już tylko mrok.
- Mów mi Joanna, choć też ładnym imieniem jest Łucja.
- Nieważne jak masz na imię... wiesz? Przeleciałbym cię znowu! - zarechotał Jakub wpatrzony na obnażone łono niewieście.
- Zachowaj powagę, Żydzie! - odparła pogardliwie – masz do wykonania zadanie!
- Jakie to zadanie?
- Teraz mogę ci opowiedzieć o wszystkim od początku. Jestem uczciwa, lepiej żebyś wiedzieć, że umrzesz za słuszną sprawę.
- Takie pierdolenie to jakaś gra wstępna?
- A czy uważasz, że na tak opasłego Żyda, jakim jesteś, poleciała by tak bezinteresownie tak interesująca kobieta jak ja?
- Hmm...
- Jesteś w błędzie! Łatwo dałeś się uwieść. Taka była moja rola. Wszystko dlatego, że zyskałeś sobie rozgłos w sieci krytycznymi wpisami o polityce społecznej miłościwego króla.
- O kurwa! Jesteś z marszałkowskiego wywiadu?! - Jakub wywrócił oczy na drugą stronę na znak rezygnacji.
- Chodzi o to, że my się z tobą bardzo zgadzamy. Zwłaszcza w tym temacie, w którym argumentowałeś na sieciowych forach dyskusyjnych, że należy systemem Departamentu Moralności Publicznej objąć również szlachtę.
- Tak! I zdania nie zmienię – Jakub popadł nagle we właściwy sobie słowotok – nie mówię, że system jest zły, bo się sprawdza, tylko status szlachty w Rzeczpospolitej jest anachronizmem. Jak król nie pochyli się na zagadnieniem sprawiedliwości społecznej, to dojdzie do tragedii, dojdzie do rewolucji i państwo się rozpadnie. To jest karygodne, że wszyscy prócz szlachty są objęci systemem punktowego wartościowania. Ile ty masz punktów? He? Ja mam ich 520 z tendencją wzrostową, lecz brakuje mi kolejnych 500, by móc kandydować na niższe stanowisko urzędnicze przy burmistrzowskim magistracie lub żeby dostać pozwolenie na posiadanie wędki. Tymczasem każdy szlachcic ma w dupie, to czy jego pies sra na trawnik, bo im się należy, nieważne czy wykształcony, czy też buc po niedzielnej szkółce. Znam wielu takich. Mój przyjaciel z żydowskiej radogrodzkiej diaspory, Mordechaj miał już 1100 punktów i do miejskiego przedsiębiorstwa spraw komunalnych na wakat aplikował i w międzyczasie straż metropolitarna pochwyciła go, gdy sukę swoją na smyczy wyprowadzał... bo sąsiad zadzwonił. Postawili go przed sądem starościńskim za to, że Łajka mocz oddawała na trawnik i sądzili za niszczenie mienia w znacznych rozmiarach w czynie ciągłym, bo się świadkowie znaleźli, którzy orzekli, że suka regularnie zraszała podmurówki zabudowań na osiedlu i tym sprawiła, że w wielu miejscach tynk odpadł. Wyrokiem sądu Mordechaj był ogłoszony winnym i skazany został na banicję do ościennego województwa, karę grzywny w wymiarze rocznych dochodów i degradację w systemie punktowym o 500 jednostek, co do reszty kazało mu plany o piastowaniu urzędu porzucić, choć jest człekiem wykształconym... Nie wspominając jeszcze o przepadku dowodu rzeczowego w postaci suki Łajki poprzez jej zniszczenie, znaczy się uśmiercenie.
- Zaskakujące. - skwitowała Joanna ubierając się przy tym leniwie.
- Kto tu jest głupi? Przecież wiadomo, że suki na podmurówki nie szczają, jeno na płaskie powierzchnie, ale sąd już biegłego do spraw zoologi systematycznej nie powołał. Wiadomo... koszty! A czy szlachcic mógłby swoją sukę tak prowadzać? Ano... im wszystko wolno. Dlatego tak napisałem na forach..., że tak być nie może. Kto tu jest głupi, Aśka? Co? Kto tu jest głupi?
Joannę te pytanie w pierwszym rzucie wybiły z rytmu. Szybko jednak odzyskała rezon poprawiając swoje ponętnie krągłe piersi falujące w dopiero co założonym staniku.
- Jak się jeszcze okaże, że zrobiłem ci bachora i nie będę płacił alimentów, to obniżą mi punktację do 200, co będzie oznaczało, że nawet piwa nie będę mógł kupić w sklepie legalnie. Ale nie martw się! Ja się z tobą ożenię. - kontynuował Jakub, cały czas leżąc związany na podłodze.
- Niestety muszę cię zawieść. Mamy co do ciebie inne plany.
- My?
- Zwróciliśmy na ciebie uwagę ze względu na twoją niewątpliwą sławę w sieci i rozpoznawalną twarz. Stałeś się nieformalnym liderem ruchu na rzecz równouprawnienia i idolem ruchu republikańskiego.
- Że co?
- Może nie jesteś tak sławny jak Maciej Klepka, świętej pamięci, ale to się zmieni, gdy będziesz już martwy. Zostaniesz męczennikiem w słusznej sprawie.
- Co ty pierdolisz, Aśka?
Po tych słowach rozwarły się na oścież drzwi wejściowe drewnianej, górskiej chatynki. W progu stanęło dwóch zakapiorów o wydatnych szczękach właściwych dla cechu rzeźników.
- To jest Ewald i Maurycy. Poznajcie się. Oni cię zabiją! Ale ty się nie przejmuj, będziesz sławny.
- To jakieś żarty?! - Jakub począł szamotać się jak szalony po podłodze, próbując uwolnić się z więzów – Zwycięstwo wymaga krwi i ofiar. W wyzwolonej Rzeczpospolitej będą ci stawiali pomniki. Jak już będziesz martwy podrzucimy twojego trupa we właściwe miejsce, by był odpowiedni odzew. Nie zagwarantuję ci łagodnej śmierci, bo musimy być wiarygodni. Panowie! - zwróciła się do zakapiorów – do roboty!
- Aśkaaa!!! - Jakub wydał z siebie głos rozpaczy na widok zbliżających się mężczyzn śmierdzących dziegciem.
Joanna skierowała się do wyjścia, lecz odwróciła się jeszcze ostatni raz i spojrzała na Jakuba.
- Dobry seks miałam z tobą. Brzydki jesteś, ale znasz się na rzeczy. - rzekła zalotnie, po czym wyszła z chatynki.

Po tygodniu turyści na szlaku górskim odnaleźli zmasakrowane zwłoki. Policja Koronna szybko ustaliła personalia denata. Był to młody żyd z diaspory Radogrodu, Jakub Maria Bauman, student wieczorowej szkoły pedagogicznej. Opinia lekarska była jednoznaczna. Przyczyną zgonu była wielonarządowa niewydolność jako skutek kilkudniowych tortur, to jest przypalania rozgrzanym przedmiotem, obcinania fragmentów kończyn i miażdżenia kości. Oficjalnie sprawa została utajniona i zmierzała w kierunku umorzenia z powodu niewykrycia sprawcy, lecz co jakiś czas do niezależnych mediów przedostawały się niewygodne pogłoski z „wiarygodnego źródła”, że królewski absolutyzm zyskuje coraz bardziej krwawe oblicze i, że to sam król miał zlecić agentom wywiadu zabójstwo niewygodnego blogera. W republikańskim panteonie portret żyda, Jakuba Marii Bauman zawisł obok portretu Macieja Klepki. Na ulicach Radogrodu zawrzało.

Ostatnio edytowany przez Administrator (2014-02-06 18:55:17)