Rzeczpospolita Alternatywna

Poniższy opis stosunków ustrojowych i politycznych nie ogranicza się tylko do analizy obowiązujących aktów prawnych, w tym najnowszych reform Jana V, ale obejmuje również problematykę praktycznego stosowania norm stanowionych. Rzeczpospolita, jest krajem o profilu społecznym raczej konserwatywnym. Podział na stany, choć nie tak wyraźny jak jeszcze chociażby wiek temu, nadal odgrywa istotną rolę. Z takich to właśnie przyczyn, prawo zwyczajowe, szczególnie w zakresie funkcjonowania systemu politycznego, odgrywa rolę tak samo istotną, jak normy stanowione.
   
    Nazwa, symbole, barwy.
    Oficjalna nazwa kraju brzmi, nie mniej, nie więcej jeno Rzeczpospolita, choć często używa się nazwy tradycyjnej Rzeczpospolita Trojga Narodów. Herb Rzeczpospolitej jest to tarcza dzielona na trzy części: czerwone pole z królewskim, białym orłem w górnym lewym rogu, litewską pogonią w prawym i Archaniołem Michałem – bogiem Rusi na dole. W środku, gdzie schodzą się trzy pola znajduje się mniejsza tarcza, na której umieszcza się herby pozostałych Krajów Związkowych, Terytoriów Zamorskich i Krajów Stowarzyszonych;  co zmieniało się na przestrzeni dziejów. Flaga rzeczpospolitej to trzy poziome pasy równej szerokości czerwony, biały i czerwony.
   
    Terytorium.
    Rzeczpospolita jest państwem federacyjnym. W jej skład wchodzą Kraje Związkowe: Królestwo Polski, Wielkie Księstwo Litewskie, Księstwo Ruskie, Księstwo Pruskie, Księstwo Pomorskie,  Księstwo Legnicko-Wrocławskie. Oprócz Krajów Związkowych do państwa przynależą Terytoria Zamorskie, które w sensie prawa międzynarodowego traktowane są jak terytorium Rzeczypospolitej. Należą tu: Polska Afryka Wschodnia, Królewskie Terytorium Zamorskie Sumatry i Timoru, Kraj La Platy, Królewskie Terytorium Zamorskie Półwyspu Antarktycznego. Poza tym są Kraje Stowarzyszone, które nie wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej, ale uznają zwierzchnictwo Króla Polskiego. Są to: Królestwo Kastylii, Chanat Krymski.

    Władza centralna.
    Najwyższą władzę w Rzeczpospolitej sprawuje Król, będący jednocześnie Wielkim Księciem Litewskim oraz Księciem Ruskim, Pruskim, Pomorskim i Legnicko-Wrocławskim. „Władca jest ponad prawem. Jego wola prawo tworzy, a żadne prawo woli Króla nie ogranicza.” Król wybierany jest przez Sejm Elekcyjny. Posłami są przedstawiciele szlachty, powołani przez Sejmiki Powiatowe, Burmistrzowie miast, Powiatowi Trybuni Ludowi. Najwięcej mandatów przypada szlachcie ale w zasadzie nie ma to większego znaczenia, bo od połowy XVIII wieku, to panujący Król wyznacza swego następcę z dynastii Poniatowskich. Do czasu wyboru Króla Sejm ma prawo uchwalać Konstytucje.
    Król przewodniczy Wielkiej Radzie, która ma silną pozycję ustrojową i realny wpływ na rządy. W jej skład wchodzą: Kanclerze Krajów Związkowych (powoływani przez Parlamenty Krajowe), Hetman Wielki, Skarbnik Wielki, Strażnik Królewskiej Pieczęci [sprawy zagraniczne] (powoływani przez Króla), Pierwszy Minister Kancelarii Rzeczpospolitej (wyłaniany na podstawie statutu Kancelarii). Król wraz z Radą odpowiadają za: politykę zagraniczną (w tym wojna i pokój), obronność, wyznaczanie głównych kierunków polityki wewnętrznej, określanie kwot podatków na wojsko i administrację centralną.
    Kancelaria Rzeczpospolitej jest organem wykonawczym Wielkiej Rady. Jej funkcjonowanie opiera się na Statucie, który określa kryteria naboru i nominacji na wyższe stopnie służbowe. Decyduje wykształcenie, staż służby, wyniki zdawanych egzaminów. Jest to instytucja w dużej mierze niezależna.
    Jedyną formą parlamentaryzmu na poziomie centralnym jest Sejm Elekcyjny. Najwyższą władzę sądowniczą sprawuje Król.

    Władza krajowa, regionalna i lokalna.
    Na poziomie Kraju (Polska, Litwa etc.) zapadają praktycznie wszystkie decyzje dotyczące spraw wewnętrznych. Kraje Związkowe Rzeczpospolitej rządzą się podobnymi, ale własnymi prawami. Pomijając lokalne różnice, funkcjonuje to według poniższego schematu. Władza ustawodawcza należy do dwuizbowego Sejmu, który składa się z Senatu oraz Izby Miast i Gmin. Każdy szlachcic ma prawo przybyć na Sejmik Powiatowy i wybierać lub być wybieranym na  Senatora. Wybory do Izby Miast i Gmin odbywają się w jednomandatowych okręgach wyborczych o zbliżonej wielkości. W procesie legislacyjnym Senat odgrywa rolę dominującą, lecz od końca XIX wieku system ewoluuje w stronę bikameralizmu egalitarnego. Obie, połączone izby Sejmu wybierają Kanclerza, który jest najwyższym organem władzy wykonawczej danego kraju. Ponieważ głównym zadaniem Kanclerza jest zasiadanie w Wielkiej Radzie, wyznacza on Podkanclerzego, który staje się faktycznym szefem rządu w danym kraju. Podkanclerzy powołuje Radę Ministrów na której staje czele. Organem wykonawczym Rady Ministrów jest Kancelaria Kraju funkcjonująca na podobnych zasadach, jak kancelaria Rzeczypospolitej. Podkanclerzy nominuje Wojewodów.
    Na szczeblu lokalnym istnieje tylko administracja samorządowa, której organy są odpowiedzialne przed Wojewodami. Na tym poziomie wyróżnia się Powiaty Ziemskie i Miasta Na Prawach Powiatu. Na terenie Powiatu Ziemskiego mogą znajdować się Miasta (Gminy Miejskie) i Wsie (Gminy Wiejskie lub Sołectwa). Szlachta powiatu ziemskiego zbiera się na Sejmiku Powiatowym, gdzie wybierany jest Starosta. Włościanie z poszczególnych Wsi wybierają swoich Sołtysów. Mieszczanie z miast leżących w obrębie Powiatu Ziemskiego wybierają Rady Miejskie i Burmistrzów. Mieszczanie i chłopi z danego powiatu wybierają Trybuna Ludowego. Starosta sprawuję władzę na terenie powiatu a Trybun Ludowy ma prawo veta wobec niektórych decyzji. W praktyce, szczególnie w województwach, gdzie szlachta jest nieliczna, to właśnie Trybun Ludowy odgrywa rolę dominującą w Powiecie. W Miastach Na Prawach Powiatu mieszczanie i szlachta mają równe prawa wyborcze i wybierają Radę i Burmistrza. Tylko w przypadku, kiedy zwoływany jest Sejm Elekcyjny, szlachta z takiego miasta może się zebrać i wybrać swoich posłów. Sytuacja jest analogiczna w Wolnym Mieście Radogrodzie i Wolnym Mieście Gdańsku.
    Władzę sądzenia mają Sądy Powiatowe i Miejskie, Wojewódzkie oraz Sądy Najwyższe Krajowe. Sędziów powołuje Kanclerz a sędziów Sądu Najwyższego – Król.